مدتی است، به برکت پایان نامه سعی کرده ام بعضی کارها را برای خودم به عادت تبدیل کنم. تا بحال که مزایای زیادی برایم داشته. ایجاد عادت های خودخواسته و نظم داشتن در انجامشان حداقل چیزی که با خودش دارد آرامش فکر است. یکی از این عادت های کوچک گوش کردن به قطعه شعری شنیدنی و پرمعناست. تقریبا هر روز آن را یک بار گوش می‌دهم. جالب اینجاست که به قدری این شعر و گوینده آن را دوست دارم که شبها که به رخت خواب میروم آن را روی تبلت پخش میکنم و چشمانم را میبندم، به آن فکر میکنم و وقتی به آخرش می‌رسد من خوابیده ام.

از مجتبی کاشانی یکی دو شعر دیگر هم خوانده ام. و آنها هم برایم الهام بخش بود. در اشعارش زندگی و امید را می‌شود حس کرد.