میم یا meme چیست؟

میم‌ها فراگیر هستند و دنیا با وجود اونها جای قشنگتریه. میم‌ها تصاویری حاوی پیامهایی هستند که به سرعت و بدون فکر زیاد قابل فهمند. یک تصویر ساده و معمولا بی کیفیت و یک جمله یا یک کلمه بر روی آن و یک پیام مشخص. این چیزی است که یک میم باید داشته باشد.

ساختن میم‌ها به قدری سادست که هر کاربری با داشتن یک ایده و با کمک یک نرم افزار که برای گوشی هم وجود داره میتونه یکی بسازه. تفاوتش  با عکس نوشته در اینه که در میم پیام در ارتباط تصویر و عبارت روی اون منتقل میشود. اما داستان عکس نوشته متفاوته. عکس نوشته معمولا دارای عبارات فاضلانه ی طولانی است. از ما انتظار داره روی اون فکر کنیم. اما میم به سرعت یک جرقه پیامش را به ما میده و اغلب جنبه طنز داره.

شاید به همین خاطر باشه که اونو چیزی مثل ویروس میدونند که به سرعت پخش می‌شه. ایده‌های پشت اون سادست میبینیم، میخندیم و بعد اون رو برای دوستی یا آشنایی ارسال می‌کنیم. انصافا هم چیزهای جالبی هستند.

پاتریک فورسایت در جایی میگه که هزینه یک متن برای خوندن باید کم باشه. در جاهای دیگه از این هزینه بعنوان اصطکاک نام میبرند. این هزینه یا اصطکاک میزان انرژی ای هست که باید برای فهمیدن یک مطلب صرف بشه. وقتی بالا باشه مخاطب به زحمت میوفته و اگه اصطحکاکی ایجاد نشه یعنی کلا پیامی نبوده که بخواد منتقل بشه و صرفا حرف خالی بوده. در میم ها این اصطحکاک به قدری ظریف و هوشمندانست که با دیدنش و حلش در ما یک حس پاداش ایجاد میکنه. شاید یکی از دلایل دیگه همه گیر شدن این پدیده هم همین جایزه های دوپامینی کوچک باشه.

اینها رو گفتم تا بگم یکی از سرگرمی‌های دوست داشتنی تماشای میم ها و کمیک هاست. مخصوصا کمیک های loading Arist.  اگر وقت داشتید یه سر به سایتش بزنید.

امامزاده صالح در روز بارانی

مکانی که در تصویر میبینید امامزاده صالح در حوالی میدان تجریش تهران در یک روز بارانی زیباست. امامزاده صالح از آن جاهایی است که آدم هرچندوقت یکبار هوس می‌کند کار و بارش را کنار بگذارد و کمی در آنجا حال دلش را خوب کند. جای قشنگی است که جان می‌دهد برای اندکی با خود بودن.

برای دیدن تصویر در اندازه بزرگ روی آن کلیک کنید.

پی نوشت: این عکس را یکی دوسال پیش گرفتم. دقیقترش فروردین 96. یعنی یک سال و 7 ماه پیش و به عبارت دیگر 584 روز پیش. از آن روزها و مدل ذهنی ام تصویر روشنی بیاد نمی‌آورم.

دلخوشی های کوچک

وقتی یک وظیفه بلند مدت را برعهده داری که چندان آسان هم نیست و باید قدم به قدم و آجر به آجر آن را بچینی و قرار هم نیست در زمانی که همین نزدیکی ها باشد آن را تمام کنی، در این مسیر طولانی نیاز به دلخوشی داری. این موارد دل خوش کنک می‌تواند گاهی بسیار کوچک باشد. ولی عوضش همین که چند لحظه فکر تو را با خودش همراه کند و کنارش چیزها را فراموش کنی کافی است و کاری که می‌باید را کرده.

یکی از این کارها می‌تواند پرورش گیاه باشد. کاشتن یک گل زیبا. یا کاشتن سبزی.

وقتی از حجم نوشتن ها دستم خسته می‌شود. وقتی نشستن طولانی پشت کامپوتر کمرم را خسته می‌کند. وقتی فکرم روی مسئله ای گیر می‌کند و راهی به فکرم نمی‌رسید. باید سراغ دلخوشی های کوچک بروم. باید دوباره شارژ بشوم. کمی کنار گیاهم می‌نشینم و از سختی کاری که دارم میکنم نق می‌زنم. او هم حرف میزند. نوازش می‌خواهد، بعضی وقتها هم می‌گوید که تشنه اش شده. آن لحظه ها دیگر نه به پایان نامه نه به هیچ چیز دیگر فکر نمیکنم. گیاهم را می‌بینم که از روز گذشته کمی بزرگتر شده است. خودم هم همینطور، پایان نامه هم همینطور. خوشحال می‌شوم. دوباره باتری انگیزه ام برای چند ساعت دیگر شارژ می‌شود. یک لیوان چایی و بعد دوباره می‌روم به امید اینکه یک روز اسب سرکش پایان نامه را رام خودم ببینم.

پی‌نوشت: این گیاه گوجه فرنگی است. اگر بپرسید خوشآیند ترین عطری که می‌شناسم چیست؟ میگویم عطر بوته گوجه فرنگی.

پی‌نوشت 2: لذت زیادی دارد وقتی نسبت به موجودی احساس مسئولیت داشت باشیم، سختی هایش را نه از روی وظیفه و اجبار بلکه از روی تصمیم و انتخاب خودمان بچشیم و بزرگ شدنش را ذره ذره ببینیم.